Ostatnio nie umiem złapać oddechu, a co dopiero słów. Dlatego udaję, że kilka krótkich zdań to może być jeden dłuższy tekst. Może się uda. 1.11 Przymuszona okolicznościami (ledwo zdążyłam na pociąg, nie było czasu na księgarnię) i przygnieciona zmęczeniem (nawet o serialu pomyślałam, że nie dam rady oglądać z otwartymi oczami), skusiłam się na podcast. Śledztwo Pisma jest tak dobre, że kiedy moja siostra zaproponowała, by założyć przed wyjściem na cmentarz słuchawki pod czapkę i jak najszybciej odsłuchać kolejny odcinek, nie wydało mi się to ani trochę głupie. 2.11 Trochę śmieszne było jechać całą rodzinę na lotnisko. A na pewno niekonieczne. Potem okazało się, że machanie do siebie zza bramek bezpieczeństwa, jak już właściwie nic poza machającą ręką nie widać, jest super. Kochanie jest konieczne, w rodzinie też. 3.11 Mam szczęście, że grób, którego nie umiałam odwiedzić, jest u podnóża Beskidu Wyspowego. Cały dzień chodzenia za chwilę na cmentarzu. Trudna,…

• 1
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 2

Sama nie wiem, ile na to czekałam. Pamiętam, że na początku niespecjalnie się tym martwiłam. Było jak było, raz lepiej, raz gorzej. Zgodnie z bezcenną radą „zajęłam się przede wszystkim sobą”. Choć często okazuje się, że to zajmowanie się sobą jest cholernie trudne, to jednak trzeba przyznać, że czas na tym ucieka jak z bicza strzelił. A potem, że do zajmowania się sobą jednak potrzeba czegoś więcej niż tylko siebie, więc może i wszechświat jakoś na tym skorzysta. Tak czy inaczej – dość łatwo było zapomnieć, że Cię już nie ma. Z perspektywy czasu wydaje mi się, że zrobiłam to głównie siłą rozpędu. Wydawałoby się więc, że przeczekam, jakoś to będzie. Dzień za dniem – najważniejsze, że do przodu. Poza tym każdego coś boli, dajcie spokój. Ale przychodzi ta oziębłość i ciemność listopada, a człowiek się orientuje, że to nie tylko za oknem tak ponuro. Tylko że ktoś się strasznie…

• 2
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

Są ludzie, którzy wypoczywają i nabierają sił skuleni pod ulubionym kocem, we własnym kącie, do którego nic i nikt nie ma dostępu. Może poza dobrą książką i herbatą. Świat wokół mógłby dla nich nie istnieć. Też tak czasem mam, też tego czasem potrzebuję. Ale u mnie to zawsze forma odreagowania na wielki stres, duże przeżycia lub tłum ludzi. Serce otwieram gdzie indziej, po drodze. Łapiąc oddech świata tak łapczywie, że czasem własnego zaczyna brakować. Zauważyłam, że latem zdarza mi się to częściej niż zwykle. Zostawiam Was dziś z 15 myślami o takich chwilach – pełnych lata, wędrówki i zachwytu. Chętnie poznam też Wasze myśli pełne świata – jeśli macie się ochotę podzielić, dajcie znać w komentarzach 🙂 *** Jeśli po śmierci zechcą nas przemienić w zeschły płomyczek, który chodzi po ścieżkach wiatrów — należy zbuntować się. Na nic wiekuisty wypoczynek na łonie powietrza, w cieniu żółtej glorii, wśród mamrotania dwuwymiarowych…

• 2
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 1

Nigdy nie jestem tak blisko siebie i nie czuję się tak bardzo u siebie, jak latem. To sprawia, że pisze mi się przyjemniej niż zwykle. W ciepłe wieczory przy lampce schłodzonego białego wina, ładne słowa i zgrabne myśli niemal same skapują na papier. A właściwie na klawiaturę. Możecie je przeczytać tu, tu i tu. Tak już mam z tym latem, że chciałabym go uszczknąć dla siebie jak najwięcej. Najlepiej w całości, ale jak się nie da, to chociaż po kawałku. *** W ogrodzie moich rodziców pośród całkiem niesfornej trawy wyrosły margaretki. Gęste i wysokie, widać je z daleka. Nie bardzo pasują do reszty otoczenia, ale moja mama mówi, że wyglądają pięknie. Tydzień później tata kosił trawę. Margaretki zostały. Mówię więc do niego, że super, że ich nie skosił, bo mama tak je lubi! A tata mi odpowiada: Tak? Nie wiedziałem, że mamie się podobają. Nie ruszałem ich, bo bałem się, że…

• 3
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

Jedno z moich najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa to wyczekiwanie ciepła. Pierwszego prawdziwie wiosennego dnia, w którym czuje się, że słońce zostanie na dłużej. Pamiętam, że razem z siostrą przy każdym podmuchu cieplejszego wiatru, pytałyśmy: czy to już? I tak przez kilka tygodni, bo pierwsze pytanie padało zwykle chwilę po tym, jak stopniał śnieg. W końcu było już. Stałyśmy na schodach i zaglądałyśmy w górę, a Tata znosił nasze rowery. Trzeba je było odkurzyć, nasmarować, dopompować powietrze, dopasować wysokość siodełka i sprawdzić, czy sięga się stopą do podłoża i czy na pewno jest wygodnie. Jeszcze tylko chwila i w pierwszym prawdziwie ciepłym dniu, można było poczuć wiatr we włosach i ruszyć ku przygodom. Za każdym razem obiecywałam sobie wtedy, że jak dorosnę, to na pewno pozwolę dzieciom jeździć rowerem przez cały rok! Co ciekawe nie pamiętam w ogóle zdartych kolan, potłuczonych łokci i małych lokomocyjnych nieszczęść. Za to utkwiło we mnie…

• 3
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

Chociaż bardzo lubię urodziny, bo prezenty, świętowanie, miłe rzeczy, to w samej dacie nie widzę nic szczególnego. To nie jest przecież tak, że do wczoraj moje życie było inne, a dziś otwiera się przede mną nowy poziom z wcześniej niedostępnymi kodami. Może trochę szkoda nawet. Dlatego zwykle na urodziny pisałam jakieś głupotki o sobie. Ot, zwykłe tam dziwactwa, które zdążyłam już uzbierać. Tym razem nie będzie inaczej, choć zamiast opisu moich życiowych hocków-klocków, postanowiłam wylać trochę myśli z głowy. Żeby było jej lżej w tym ostatnim roku z dwójką na przodzie 😉 (Kolejność bez znaczenia. A poza tym to wszystko oczywiście BARDZO ważne i BARDZO mądre myśli.) To jednak prawda, że człowiek się starzeje. Trudno to zauważyć z dnia na dzień, ale wystarczy zarwać nockę, a człowiek natychmiast się orientuje, że już trochę minęło od 25. urodzin. Dlatego choć nie można naspać się na zapas, to jednak czasem dobrze spędzić…

• 1
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 4

Obiecałam sobie częściej pisać, więc zajrzałam do starego notesu z pomysłami na teksty. Trochę dla inspiracji, a trochę żeby sprawdzić, co mnie kiedyś interesowało. Znalazłam tam temat dotyczący urody. Wtedy chyba chciałam zatytułować tekst „Kiedy kobiety stają się piękne?”. Z notatek wynika, że oszacowałam ten czas na mniej więcej 24 – 25 rok życia. Bo pełny rozkwit, nadal świeżość modości, a przy okazji większa świadomość ciała i zwykle więcej pieniędzy na kosmetyki, ubrania, fryzjerów itd. A jak wiadomo nie ma ludzi brzydkich, są tylko ci, którzy mają trochę za mało pieniędzy. Tak z grubsza wszystko by się tu nadal zgadzało, poza jedną rzeczą. Dziś wydaje mi się, że po prostu w tym wieku 24-25 lat jesteśmy już wszystkie nie tyle świadome swojej urody, co raczej idealnie wpasowane w obsesję piękna, którą funduje się nam każdego dnia. Spróbowałyście kiedyś powiedzieć przy dobrych koleżankach, że nie jesteście piękne? Albo że się tak…

• 0
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 6

Nie lubię uciekać. Wydaje mi się, że wtedy już od startu skazuję się na porażkę. Że sama sobie zabieram oddech i sprawdzam, jak długo wytrzymam bez. Mam zadyszkę, zanim zacznę bieg. Już nawet nieważne, czy goni mnie pies, czy życie. Być może chodzi też o to, że uciekać nie potrafię. Pamiętam, jak kiedyś jadąc rowerem, usłyszałam za sobą szczekanie i szelest krzaków. Było już ciemno, więc nie widziałam czworonoga. Ostatecznie mnie nie dogonił – może wcale nie chciał – ale ja skończyłam poobijana w rowie. Coś mi mówi, że w życiu byłoby podobnie. Strachy w głowie większe niż powód ucieczki. Dlatego czasem zaciskam zęby i próbuję ufać bez strachu. Choć nie z bohaterstwa. Dokładka odpowiedzialności? Jestem pierwsza w kolejce. Bliskość, która prawie zawsze wiąże się z samotnością? Zaryzykuję. Nadmiar zobowiązań? Dajcie więcej. Złe samopoczucie? Minie. Rozczarowanie w tym co ważne? Może kiedyś odeśpię. Potrafię tak długo za długo. Aż wolałabym zniknąć.…

• 1
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

Ależ to był rok! To jest moja pierwsza myśl jeśli chodzi o 2018. Choć nie był w żaden sposób wyjątkowy czy przełomowy, to z pewnością był BARDZO. Niby z początku ani trochę się nie zapowiadał. Ale wystarczyło dać mu szansę, by przekonać się, jakie życie potrafi być bardzo dobre. Że dorosłość może być rozwijająca i w ogóle niestraszna, a trudne doświadczenia nie tylko burzą, ale też budują. Wino na specjalną okazję Przywiezione z Kaukazu, przeniesione przez góry, zamiast leżakować – plecakowało. O pięknej rubinowej barwie. Kiedy wyobrażacie sobie kolor idealnego czerwonego wina, to na pewno jest ten. Nazywaliśmy je „superavi” i miało zaczekać na specjalną okazję. Pojawił się jednak problem z definicją i wino zostało otwarte na niby zwykłym dziewczyńskim wieczorze. A jednak kaca nie było. Żalu też nie. Pozostał dość banalny wniosek, że w życiu nie warto czekać na specjalne okazje. -15 stopni też może być piękne …napisałam na…

• 2
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 2